آذان

اذان از نظر لغوی به معنی «آگاهی دادن»، «آگاهانیدن» و «خبر به گوش رساندن» است. در دین اسلام، ندایی است برای

 اعلام وقت نماز با الفاظ مخصوص. در عربستان پیش از اسلام به ندا دادن و جمع کردن مردم برای خبرها و کارهای مهم، اذان گفته می‌شده‌است. نمازهای روزانهٔ مسلمانان در ساعات مشخصی ادا می‌شوند که به این زمان‌ها اوقات شرعی می‌گویند. از آنجا که به یاد داشتن زمان دقیق داخل شدن به وقت نماز کار آسانی نیست، در محله‌ها و شهرهای مختلف گفتن اذان با صدای بلند در مسجدها رواج داشته و دارد. اذان را مؤذن در جایی بلند مانند گلدستهٔ مسجد می‌خواند. خواندن اذان واجب نیست اما مستحب است که پیش از شروع هر نماز، ابتدا اذان و سپس اقامه خوانده شود. در صدر اسلام، پیامبر اسلام در چندین مورد برای اعلام خبر (مانند فراخوانی برای جنگ بدر) از اذان استفاده کرده‌است.

نمونه ای اذان مسلمانان:

الله اکبر ......----=÷÷÷÷÷÷÷ 4 بار

خداوند بزرگ‌ترین است (بزرگتر از آن است که توصيف شود).∗ 

اشهد ان لا اله الّا الله ÷÷÷÷÷÷÷÷ 2 بار

گواهی می‌دهم که خدايي جز خداوند نيست.

اشهد ان محمداً رسول الله ÷÷÷÷÷÷÷ 2 بار

گواهی می‌دهم که محمّد فرستادهٔ خداوند است 

حی علی الصلاة ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷ 2 باره

بشتاب بر نماز.

حی علی الفلاح ÷÷÷÷÷÷÷ 2 بار

بشتاب بر رستگاری.

الصلاة خیر من النوم ÷÷÷÷÷÷÷ 2 بار تنها در نماز صبح

نماز بهتر است از خواب∗ 

الله اکبر ÷÷÷÷÷÷÷÷÷ 2 بار

خداوند بزرگ‌ترین است (بزرگتر از آن است که توصيف شود). 

لا اله الّا الله ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷ 1 بار

خدايي جز خداوند نيست.∗